Όταν ο βασιλιάς Ληρ αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, θέλησε να μοιράσει το βασίλειο στις τρεις κόρες του, με βασικό κριτήριο την κολακεία και το κανάκεμα. Σαν ηγεμόνας άλλωστε δεν τα χόρτασε ποτέ. Αυτή του η απόφαση άνοιξε τις πύλες του κάτω κόσμου και για το βασίλειο και για την ίδια του την οικογένεια η οποία βίωσε την καταστροφή μέσα από αυτή την επιλογή.
Η τραγωδία του Σαίξπηρ γραμμένη το 1608, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει μία διδακτική θεατρική εμπειρία, σε κάποιες προεκτάσεις της, για τον πρωθυπουργό και πολλά από τα μέλη της κυβέρνησης του, τα οποία θεωρούν ότι η κολακεία και η «καλή προαίρεση» που εισπράττουν από την πλειοψηφία των ΜΜΕ είναι εχέγγυο επιτυχίας και μόνο.
Σαφώς και είναι αν όμως έχεις την σύνεση να μπορείς να την διαχωρίσεις από την κοινωνική βούληση. Να έχεις την επίγνωση δηλαδή ότι όσο και αν διαθέτεις επικοινωνιακή υπεροπλία, η κοινωνία δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί απόλυτα ελεγχόμενη ύλη.
Κοινώς, όσο και να πιστεύεις πως ελέγχεις του κοινωνικούς «αυτοματισμούς» και την λεγόμενη «κοινή γνώμη», δεν το κάνεις.
Ποτέ καμία μορφή εξουσίας δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει να το κάνει με απολυτότητα.
Η κοινωνική αντίδραση παραμένει πάντα απρόβλεπτη συνθήκη. Το προηγούμενο καλοκαίρι η κυβέρνηση ευνοήθηκε από αυτό. Ενώ όλοι περίμεναν την εκδήλωση φθοράς αυτή όχι μόνο δεν ήρθε αλλά είχαμε και ενίσχυση έστω και μικρή, για συγκεκριμένους λόγους που έχουμε αναλύσει.
Αυτό έκανε κάποια μέλη της κυβέρνησης κυρίως και όχι τόσο τον ίδιο τον ΠΘ, να νιώσουν άτρωτοι. Να θεωρήσουν πως η ήδη μικρή ανοχή τους στην κριτική θα έπρεπε να εκμηδενιστεί.
Αυτό που δεν συνειδητοποιούν λόγω πολιτικής ιδιοσυγκρασίας είναι πως η κολακεία έχει κοντά ποδάρια. Την στιγμή που θα θεωρήσεις εαυτόν πιο άτρωτο από ποτέ, θα συντριβείς βίαια.
Η κριτική την οποία οφείλουν να κάνουν βασισμένοι σε στοιχεία και πραγματικά γεγονότα οι δημοσιογράφοι και όχι σε εμπάθειες, βοηθά την εκάστοτε κυβέρνηση να βελτιώνεται ή τουλάχιστον να συγκρατείται.
Η κολακεία την κάνει να επαναπαύεται και να μένει στάσιμη. Σε μία λειτουργική και βιώσιμη δημοκρατία η εμπεριστατωμένη κριτική είναι δομικό συστατικό. Σε μία καχεκτική είναι μέσο εκδήλωσης παραπόνων στην καλύτερη.
θα πει κάποιος… Ωραία όλα αυτά αλλά πολύ ιδανικά. Στην πράξη κάθε κυβέρνηση προσπαθεί να έχει τον τύπο με το μέρος της αν θέλει να μακροημερεύσει.
Είναι άλλο να έχεις ένα μέρος του τύπου στο πλευρό σου και άλλο το σύνολο του. Το πρώτο στις ατελείς δυτικές δημοκρατίες είναι θεμιτό όπως το λόμπινγκ, το δεύτερο όμως σε καθιστά Ρωσία και Λευκορωσία τις οποίες θεωρούμε χείριστα παραδείγματα δημοκρατικότητας και όχι άδικα.
Ο Ληρ συνετρίβει όταν διαπίστωσε ότι η κρίση του και τα κριτήρια του αποδείχθηκαν επιπόλαια και καταστροφικά. Η κυβέρνηση θα βιώσει την αποκαθήλωση του ειδώλου της σύντομα, αν συνεχίσει να θεωρεί πως η κολακεία της κάνει μόνο καλό.
Όταν και αν ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως, θα βγουν στην επιφάνεια όλα όσα κρύβονται επιμελώς κάτω από το «χαλί» που προσφέρει η εξουσία στα κόμματα που την κατέχουν ή που την «αγγίζουν».
Το προηγούμενο καλοκαίρι βίωσε τον αρμαγεδώνα ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό ίσως αρχίσει να τον βιώνει και η ΝΔ δειλά δειλά.
Χάρης Φιλιππάκης
Leave a Reply